No i pięknie lądujemy w Barcy teraz szybko po autko które już na nas czeka;  piękne, umyte i gotowe do akcji – bety zapakowane papiery wypisane kasa zabukowana na karcie – można jechać ! Po drodze tylko jakieś supermercado by zaopatrzenie na góry zrobić no i tu zonk. W Barcy jesteśmy w niedzielę a to oznacza kłopoty – pozamykane sklepy typu decathlon etc chwile tracimy na szukanie ale wszystko zamknięte, więc w trase kierunek północno zachodni.

Im dalej w głąb tym trudniej coś znaleźć i dogadać się po angielsku zamiast where is … padają z naszych ust Donde esta … ale że jak w niedzielę ??? Tak kurna w niedziele u nas w Polsce zapierdala się co dziennie a nie sjesta pół dnia i jeszcze niedziela wszystko pozamykane, ja pierdole co za kraj.

Coś tam gdzieś udało się kupić ale już teraz nie pamiętam czy czasem nie w poniedziałek.

Nic to Polak jak czołg napiera, więc dość szybko docieramy na parking – szybko bo całość przelot wynajęcie auta i dotarcie zajmuje nam mniej czasu niż podróż pkp z Poznania do Zakopca.

Na początek planujemy wejście na szczyt Montardo 2833 m – wypad na dwa dni.

Jako, że nie ma sezonu, można podjechać wysoko autem na parking, korzystamy z tego oczywiście, małe przemeblowanie zawartości plecaków i w drogę, przed nami 4 km i 600 m przewyższenia do jeziorka Lego Restanca z piękną tamą i schroniskiem do którego nie wchodzimy jednak, wolimy restować sie po 1,5 godzinnym podejściu mocząc stopy w krystalicznie czystym jeziorku. Szybka kawka jakaś przekąska i w drogę kolejne 600 m przewyższenia przed nami i 3 km . Ostatecznie rozbijamy namioty z widokiem na L’Estany de Monges, jest pięknie. choć nie można powiedzieć że jest ciepło 😉 Na szczęście w namiocie czeka śpiwór puchowy nieodzowny w słonecznej Hiszpanii.

Rano okazuje się że pogoda jest ok, można atakować szczyt, idziemy na lekko szlakiem, każdy swoim, jak to w Pirenejach oznakowań albo nie ma wcale albo jest ich za dużo.

Na pik nie jest daleko 360 m w górę droga dość oczywista, a widok z góry piękny. Tam też oczom naszym ukazują się piękne szczyty, Besiberri Sud i Nord są tuż tuż – szlak wiedzie droga powrotną, kluczy między jeziorkami i jest dość długi ale widzimy alternatywę o tu zaraz przed nami granią potem lodowczykiem znów grań i jesteśmy. A co idziemy, to banał, będzie git !

Taaa Było zajebiście szło się spoko ścieżka której nie było w końcu zniknęła pozostawiając lufy dość konkrente, zaczęło się szukanie drogi i walka z przyciąganiem na szczęście w końcu wyrgrał rozsądek i nas zawrócił na szlak. Po kolejnych 4 godzinach i 7 km dochodzimy do Mar Lago. który okazuje się kolejnym zbiornikiem na wodę – w tym czasie woda była na niskim poziomie i na dnie zamiast kamieni był piasek jak na plaży. Zostawiamy namioty i inne ciężkie i zbędne rzeczy i pniemy w kierunku Besiberi Nord.

Czasu mało, przewyższeń sporo. Jest stromo ślisko i czujnie jak cholera – cała droga wzdłuż Lago Mar potem wbijamy się w górę do kolejnego stawu. Jak zwykle kopczyki sa w lewo i w prawo mapa pokazuje drogę w prawo część z nas upiera się że lepiej iść na lewo. Poszliśmy wbrew mapie na lewo. O rzesz mać, zaczęła się jatka na całego; najpierw ścianka niemal pionowa na szczęście był beton a potem zaczęło się błądzenie na maxa. Nie że nie było fajnie, ale qrna to nie droga na Besiberi Nord – nic, jesteśmy w dupie. Za późno na powrót na szlak, czas na wycof.

Docieramy w rejon Maladety. Ja pierdole jak tu ładnie ! Nie wiem czy patrzeć na krętą wąską drogę z setkami zakrętów czy na wszystko wokół. Jest bosko, piękne granity pnące się, błekit nieba. Tak tu jest raj ale na początek pion do zdobycia zaledwie 1,5 godzinki w góre i lądujemy w schronisku La renclusa gdzie zamierzaliśmy rozbić namiot. Ale jakoś namiotów nie widać, miejsca też niby za bardzo nie ma, sa jakieś platformy jakby ale pod schroniskiem, nee na pewno nas wyjebią i każą płacić, nie ma bata. W podłych humorach frajerów co to targali namioty by stwierdzić że nie ma możliwości spania w nich w tym miejscu idziemy do schronu po piwo. Oszołomieni faktem braku miejscówki poddajemy się cenie 3 eurantów za puszkę 0,33 Corony bez veta.

Pogoda nie jest za i ciekawa ledwo zdążyliśmy rozbić namioty przed ulewą, kolacyjka i spanie. Rano pogoda nadal jest taka se, ale w schronisku mówią że nie będzie padać a lokalsi prą na szczyt. Zwijamy się i my. Mijają nas chłopaki na ski turach chyba z 15 osób.

Tego dnia robimy 9 km i po 1600 m przewyższeń w góre i w dół. Droga jest prosta nie sposób się zgubić tym bardziej, że sporo osób na szlaku. Sama końcówka jest ciekawa. Paso de Mahometo broni dostępu do najwyższego szczytu Pirenejów. Aby nas wpuścił, trzeba dosiąść go jak konia.

Widoczki znów piękne, ale ni cholery nie możemy namierzyć Maladety na którą chcieliśmy wejść, pytamy lokalsów, ale pokazują ręką machając tak że w ich zasięgu jest kilka szczytów. W drodze powrotnej pytamy kolejnych – nie wiedzą. Z mapy niewiele wynika wydaje się nam że idziemy dobrze, przecinamy lodowiec i docieramy w naszym mniemaniu pod szczyt Maladety, który jak sie okaże później jest po lewej, a my wbijamy się w rumowisko skalne. Jest fajnie mimo wszystko, ale robimy wycof.

W planach mamy jeszcze Pico de Alba opisany w przewodniku jako łatwo dostępny. Kto to kurwa pisał ? Tak się zapytam. Łatwo dostępny szczyt dobry na rozpoczecie przygody z Pirenejami. Taa zajebiście prosta i oczywista droga. ja pierdole gości, tam omal nie zginęło moich trzech kolegów, a ja wspinałem się po ściance granitu z delikatnymi peknięciami tu i ówdzie. Nie ma co lajtowa droga. Nic to, pik zdobyty, piździło strasznie nie miałem się do kogo odezwać, spierdalam na dół, powiększę jeszcze szczeliny w granicie przy zejściu i juz jestem na dole.

Wracamy do Parku Aigüestortes Estany de Sant Maurici tym razem od wschodu tak połazić po prostu bo jest tu pięknie. Rozważaliśmy też Rejon Ordesy ale ostatecznie wybralismy co wybraliśmy.

Pogoda załamywała się coraz bardziej na polance Porrtaro Espot było już bardzo słabo, a mieliśmy jeszcze trochę drogi do biwaku. Doszliśmy tego dnia do jeziorka Estany del Bergus po przejściu 13 km wypiciu zapasów winka i piwka poszliśmy grzecznie spać tym bardziej że zapomniawszy drugiej części mapy tego rejonu nie mieliśmy pojęcia gdzie jest szczyt na który chcieliśmy wejść 😉

Gran Tuc de Colomers, tam chcieliśmy wejść, ale po wejściu 500 m w górę doszliśmy na szczyt Cap de la Pala Alta d’estany LLong i też było super.

Pogoda znów się psuła ciśnienie spadało na łeb na szyję, trzeba było szybko uciekać do namiotów. Na miejscu część z nas stwierdziła, że z uwagi na coraz gorsze warunki zejdą do schroniska niżej, a część została. No i mieliśmy noc ciekawą, wiało jak cholera namiot robił za kołdrę, sypało śniegiem, były pioruny deszcz i grad. Rano teren był zmrożony, zaliczyłem potężną glebę przechodząc przez strumień na oblodzonych kamieniach. Doszliśmy do schroniska, chłopaków nie było – poszli na spacer, zostawiliśmy info że poszliśmy do auta, tam tez się wszyscy spotkaliśmy i kończąc przygodę w Pirenejech na teraz wszyscy stwierdziliśmy że tu jeszcze wrócimy, bo te góry są tego warte.

A tymczasem droga na Costa Bravę. Jedziemy droga pełna zakrętów, które tak lubię, krętych serpentyn z przepaściami i pięknymi widokami, mijamy Andorę a potem juz płasko aż nad morze. Znajdujemy idealną miejscówkę więc jest czas na kąpiel w morzu. Bajka, zero ludzi całe plaże dla nas, woda ciepła, ale bez przesady 😉

Zostajemy tu jeszcze jeden dzień i na koniec zostawiamy spacerek po Barcy.

Parkujemy autko w pobliżu Parc Guell, jakimś cudem udaje się znaleźć darmowe miejsce, parkujemy na grubość lakieru ale jest spoko.

Kto wie jak daleko jest z Parc Guel do Barcelonetty ten wie że nie jest blisko, niech doda sobie do tego że wszyscy byliśmy w japonkach i trzeba było wrócić – nabiliśmy tak 20 km. Wystarczyło by pojawił się bąbel na moich stopach, mało tego – by on pękł i powstał kolejny 🙂

Ale kocham to miasto, mimo że byłem tam wielokrotnie to i tak bym przeszedł te 20 km w klapkach, bo inaczej nie można zwiedzać Barcelony jak własnie spacerkiem